კინოენის სპეციფიკისა და აღნაგობის შესწავლას, ბოლო დროს, სპეციალისტები მეტ ყურადღებას უთმობენ. ჯერ კიდევ 1973 წელს თავის წიგნში „კინოს სემიოტიკა და კინოესთეტიკის პრობლემები“ ი.ლოტმანი წერდა: „მსაგავსებისა და განსხვავების მექნიზმის აღმოჩენამ და აღწერამ თანამედროვე ლინგვისტიკას საშუალება მისცა არა მარტო ღრმად ჩასწვდომოდა ისეთი რთული საზოგადოებრივი მოვლენის არსს, როგორიცაა ენა, არამედ კიდეც შეექმნა კომუნიკაციის საერთო სქემა და ნიშანთა სისტემის ზოგადი თეორია. როცა ვხმარობთ გამოთქმას: „კინემატოგრაფი გველაპარაკება“ - და გვსურს გავიგოთ მისი სპეციფიკური ენის არსი, ჩვენ აღმოვაჩენთ მსგავსებისა და განსხვავების თავისებურ სისტემას, რომელიც საშუალება გვაძლევს კინოენაში დავინახოთ ენის, როგორც საზოგადოებრივი მოვლენის ნაირსახეობა“
ჟანრი - ყოფაში მყარად დაფუძნებული, ყოველდღიური კინოპროცესის ჩვეული და „მოთვინიერებული“ ტერმინია.