ჩვენ მივეჩვიეთ გოდერძი ჩოხელის წარმატებებს მწერლობასა თუ კინოში. მისი ორი წიგნი და ოთხი ფილმი ინტერესითა და მოწონებით მიიღო საზოგადოებამ. და არა მარტო ჩვენში: გოდერძი ჩოხელის პირველი ფილმი - ჯერ კიდევ
კინოენის სპეციფიკისა და აღნაგობის შესწავლას, ბოლო დროს, სპეციალისტები მეტ ყურადღებას უთმობენ. ჯერ კიდევ 1973 წელს თავის წიგნში „კინოს სემიოტიკა და კინოესთეტიკის პრობლემები“ ი.ლოტმანი წერდა: „მსაგავსებისა და განსხვავების მექნიზმის აღმოჩენამ და აღწერამ თანამედროვე ლინგვისტიკას საშუალება მისცა არა მარტო ღრმად ჩასწვდომოდა ისეთი რთული საზოგადოებრივი მოვლენის არსს, როგორიცაა ენა, არამედ კიდეც შეექმნა კომუნიკაციის საერთო სქემა და ნიშანთა სისტემის ზოგადი თეორია. როცა ვხმარობთ გამოთქმას: „კინემატოგრაფი გველაპარაკება“ - და გვსურს გავიგოთ მისი სპეციფიკური ენის არსი, ჩვენ აღმოვაჩენთ მსგავსებისა და განსხვავების თავისებურ სისტემას, რომელიც საშუალება გვაძლევს კინოენაში დავინახოთ ენის, როგორც საზოგადოებრივი მოვლენის ნაირსახეობა“
ქართულ ფილმ „ფეოლაზე“ სტატიის მომზადება რამდენიმე წლის წინათ გადავწყვიტე, ვინც კი შეიტყო, რომ ამის გამო ბატონ ბაადურ წულაძესთან მივდიოდი სასაუბროდ, ყველა ერთ კითხვას მისვამდა – ბაადურ წულაძე რა შუაშიაო? თითქმის არავინ იცოდა, რომ „ფეოლა“ მისი რეჟისორული ნამუშევარია. სამწუხაროდ, მსახიობი და კინორეჟისორი ბადურ წულაძე დღეს ცოცხალი აღარ არის, წლეულს, 13 მაისს მძიმე ავადმყოფობის შემდეგ 83 წლის ასაკში გარდაიცვალა. და ეს წერილი ჩვენი მხრიდან მისი გახსენებაცაა – ღმერთმა ნათელი დაუმკვიდროს!
მოგონება
იური ბოგომოლოვის სტატიის თაობაზე
ჟანრი - ყოფაში მყარად დაფუძნებული, ყოველდღიური კინოპროცესის ჩვეული და „მოთვინიერებული“ ტერმინია.